Friday, October 5, 2012

Offended by People being fake

People often seem offended or express a disliking towards people who are "fake". This is an interesting reaction because it automatically supposes the existence of people who are true. Real true people though are very seldom cases as being really true would mean following your biological needs at any given place, exactly when you need to. Since this is done by only few people, considered of course crazy, we have to admit that some kind of filter exists between the true self and the acts of the certain person.
This filter is often aesthetics, or ethics, which is hardly different.
Since everyone filters his biological needs through their own ethics and aesthetics, complaining about someone's fakeness, is mostly complaining about their "edgy" aesthetics (weird way of talking, dressing and so on).
It is like asking a drummer to play in a jazz band.
If he is not experienced he will say that he is not "into that kind of music", that this music is "pretentious", and so on.
But a real experienced drummer will always be able and eager to jam along with anyone, knowing that it is the jam experience that counts and that something is always gained by every musical interaction.

Wednesday, January 26, 2011

The Real Truth

"Ιt'd go off the newsstands in a week if they printed the real truth. And what is the truth? Something like a plain picture…A tramp vomiting, in the sewer. And next door to the picture, Mr. Rockefeller…"

Βοb Dylan


Αυτές τις μέρες, ξεναγώντας μια φίλη μου από το εξωτερικό στην Αθήνα, ερωτεύτηκα ξανά αυτήν την πόλη για έναν καινούργιο λόγο: Ένιωσα ότι έχει σχεδόν τα πάντα, όλα μαζί, το ένα δίπλα και πάνω στο άλλο και έτσι σου δίνει μια καλή αίσθηση του όλου της ζωής.

Λυπήθηκα για λίγο τους Αμερικάνους του αποστειρωμένου Μανχάταν όσο ακριβώς λυπήθηκα και τον κάτοικο ενός απομακρυσμένου χωριού που δεν ξέρει τι σημαίνει Mall και Multiplex. Σε αυτή την πόλη όμως υπάρχουν τα πάντα, μπορείς να τα δεις, να τα αγαπήσεις, ή να τα σιχαθείς, να βρεις πάντως, τη θέση σου σε σχέση με αυτά. Μπορείς να ανασύρεις ζωντανές εικόνες στο μυαλό σου, όταν ακούσεις τη λέξη που τα χαρακτηρίζει, και αυτό για μένα είναι πραγματικά σημαντικό.

Αρχαία μνημεία, ακριβώς δίπλα McDonalds, ακριβώς δίπλα ζητιάνοι και μετανάστες, ακριβώς δίπλα αστυνομικοί, ακριβώς δίπλα 16χρονα κοριτσάκια με 10 σακούλες ψώνια... Βρώμικα και καθαρά κτίρια, νεοκλασικά και λοφτ. Η οργάνωση των πολυεθνικών, η ανοργανωσιά του ταμείου ασφάλισής σου, οι ουρές, το καθαρό μετρό, το πηγμένο και αποπνικτικό λεωφορείο, όπου ακουμπάς και σχεδόν αγκαλιάζεσαι από αγνώστους, ανησυχώντας μην κάποιος σου κλέψει το (μον)άκριβό σου κινητό. Ολόκληρη η πραγματικότητα σε λίγα τετραγωνικά μέτρα.

Έφτασα στο σημείο να πιστεύω πως θα διαλεγα την Αθήνα, αν μου λέγανε να διαλέξω αναγκαστικά μία μόνο πόλη για να ζήσω ολόκληρη τη ζωή μου, ίσως εδώ αποκτάμε μια αρκετά ολοκληρωμένη εμπειρία ζωής και ίσως αυτός είναι ένας παράγοντας που συχνά παραγνωρίζεται.

Σε μια τέτοια κατάσταση, όσοι κατατάσσουν απλοϊκά όλον αυτό τον εμπειριακό πλούτο σε στοιχεία καλά και στοιχεία που πρέπει να εξαφανιστούν από την πόλη, με μαζικές κατεδαφίσεις, με κάποιο μαγικό φράχτη κ.τ.λ., φάνταζαν, για λίγο, εξαιρετικά αστείοι, αλλά βέβαια εξ ίσου αξιαγάπητοι, ως μέρη της πλήρους εμπειρίας.

Ίσως μια στιγμή πλήρους ανοίγματος του εαυτού προς το όλον της ζωής και των ανθρώπων να είναι ένας από τους πιο όμορφους στόχους ζωής.

Monday, January 3, 2011

Σύντομη πολιτική ανάλυση πεζοδρομίου

Όσο προχωράει η Ιστορία τόσο θα γίνεται πιο σαφές ότι πηγαίνουμε προς τα πίσω με ιλιγγιώδεις ταχύτητες σε θέματα δικαιωμάτων, ελευθεριών και επιρροής των λαών πάνω στις εξελίξεις.

Έχοντας βρει η Εξουσία τα "κουμπιά"* μας, τελικά καταφέρνει να ελέγχει τα πρόσωπα και τις καταστάσεις, παίρνοντας από την κάθε χώρα αυτό που θέλει.

κουμπιά* = (παραδείγματα:
  • ότι θέλουμε ο κυβερνήτης μας να μιλάει έστω και σπαστά, την ίδια γλώσσα με μας,
  • ότι είμαστε ευάλωτοι στην έκθεση στην τηλεόραση, με την σωστή προώθηση κάποιου πολιτικού τελικά πειθόμαστε ότι είναι άξιος,
  • ότι είμαστε ευάλωτοι όταν μας τρομοκρατούν με βαρύγδουπες λέξεις κ.ο.κ. )
Έτσι, όλο και θα γίνεται πιο σαφές το δίλημμα για τον καθένα: Ή να επιστρέψει στις μικρές χαρές της ζωής, τις ίδιες που έκαναν τον κάθε ανώνυμο δούλο της Ιστορίας να μην τα παρατάει αλλά να πιστεύει ότι η ζωή αξίζει(βλ. ήλιος, χορός, μουσική) ή αν ανήκει στους λίγο πιο γενναίους, να επαναστατήσει, γνωρίζοντας ότι πιθανότατα θα το πληρώσει με αίμα ή με τη ζωή του.

Which side are you on boys?


(Το παραπάνω κείμενο είναι απλά μια προσωπική αίσθηση, τίποτα παραπάνω, γι αυτό και δεν υποστηρίζεται από βιβλιογραφία, γεγονότα, ονόματα, πρόσωπα κ.α.)


Friday, December 31, 2010

cuz once you enter the business of soft porn, darling, there is no easy way out

Επιτέλους με αποδοχή

Και έτσι ξαφνικά την είδε!

Μετά από δύο ώρες προετοιμασίας η επιθυμητή εικόνα εμφανίστηκε μπροστά της.

Ήταν όμως μόνο δύο ώρες η προετοιμασία;

Είχε αρχίσει να έχει τις αμφιβολίες της...

Θυμόταν το, γεμάτο αποστροφή, βλέμμα της, στο χαζοκόριτσο με τις κοτσίδες, τα χιλιοφορεμένα ρούχα που δεν είχε επιλέξει και τη σάκα στον ώμο...

...τους αδέξιους πειραματισμούς με τα καλλυντικά της μαμάς...

...τις ώρες συγκάλυψης των σπυριών της εφηβείας με απανωτές στρώσεις μέικ-απ...

...ή τις ατελείωτες "βόλτες" για ψώνια, χωρίς να βρίσκει τίποτα να της κάνει αίσθηση...

Όμως να! Επιτέλους! Την είχε μπροστά της!

Μια ολοζώντανη σελίδα του Κοσμοπόλιταν την κοίταζε κατάματα μέσα απ' τον καθρέφτη, με αποδοχή!

Χωρίς να το ξέρει, αυτή ήταν η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής της.

Sunday, December 26, 2010

Η μπαλάντα του Νάρκισσου

Τι όμορφη που ήταν η αγάπη μας
Πόσο όμορφος αντανακλούμουν στα μάτια σου,
Πόσο έμοιαζα σαν να είμαι εγώ
Όπως το θελα πάντα να δείχνω.

Τι όμορφη που ήταν η αγάπη μας,
κι ας μη σε είδα στ' αλήθεια ποτέ.
Μονάχα αυτή η συμπαθής αντανάκλαση
Στον καθρέφτη που στα χέρια κρατούσες

Τώρα κατάλαβα πια το γιατί
από σένα πολλά δε ζητούσα,
να με βλέπω στα μάτια σου αρκούσε,
γιατί έτσι μάθαινα ποιος είμαι εγώ.

Και τώρα που να σε δω πλέον μπορώ
μια συγγνώμη θέλω να σου ζητήσω,
που ποτέ δε σε κοίταξα αλήθεια
χωρίς να με ψάχνω στο φριχτό μου κενό.




Saturday, December 25, 2010

I m looking through old photographs
Dont recognize myself
Dressed far too arrogantly,
like a wannabe millionaire

I must have been so dazed
Feeling life's good after all.
Must have felt rich and famous
due only to your love.